به طور خلاصه، پیچ خط‌مشی با نظرداشت موارد ذیل پایه‌گذاری شد:

1. روحیۀ مشارکت جوی مردم ایران؛ مردم ایران همواره نشان داده‌اند که اگر ابزار و بستر مناسبی فراهم شود، همواره علاقمند به مشارکت هستند. این مشارکت‌جویی به اعتقاد نگارنده در عرصۀ سیاسی و اجتماعی از دیگر عرصه‌ها فراتر است و اظهار نظرهای سیاسی و کلان مردم در محافل در خصوص مسائل عمومی و ارائۀ راهکار نشانه‌ای از این مشارکت‌جویی عمومی است.
2. توجه به نیازهای واقعی نخبگان مردمی: توجه به نخبگان، نباید صرفا در توجه مادی خلاصه شود، بلکه دغدغۀ اصلی نخبه و کارآفرین عمومی، شنیده و دیده شدن مؤثر از طرف مسئولین جامعه است در غیر اینصورت از توجه مادی صِرف، برداشت حق‌السکوت می‌گردد و موجب اعتمادزدایی از دولت می‌شود.
3. ایجاد سازوکار جلب مشارکت نخبگان مردمی در فرایند خط‌مشی‌گذاری عمومی
4. ارتباط نهادینه و نظام‌مندِ خط‌مشی‌پژوهان و خط‌مشی‌گذاران
5. ارتقاء کارایی و اثربخشی فرایند فعلی خط‌مشی‌گذاری عمومی ایران در تشخیص و مواجهه با مسائل عمومی.

شرکت کنندگان در رویداد پیچ خط مشی، پس از دو روز کار گروهی، استفاده از کارگاه ها و همچنین بهره مندی از راهنمایی مربیان مجرب در حوزه ی مورد نظر، باید راهکارهای خود را در قالب خلاصه های سیاستی تهیه و ارائه نمایند. در حقیقت یافته های سیاست پژوه باید به زبان مورد نیاز سیاستگذار ترجمه گردد. در همین راستا، پیچ خط مشی به دنبال خلق یک مدل جامع، همانند بوم کسب و کار  ، در حوزه ی خط مشی عمومی بوده است که برای ارائه پیشنهادیه خط مشی به نهادهای سیاستگذار و حل مسایل سیاستی و ارزش آفرینی در عرصه خط مشی گذاری عمومی، پژوهشگران و خط مشی پژوهان بهتر است ملاحظاتی را در نظر بگیرند تا بر اساس آن راه حل های علمی معطوف به عمل برای حل مسایل سیاستی ارائه دهند.

پژوهش حاضر، با هدف ارتقاء عقلانیت خط‌مشی‌گذاری عمومی در نظام جمهوری اسلامی ایران از طریق مشارکت نخبگان در تدوین خط‌مشی‌های عمومی صورت گرفته است. بر این اساس، سؤال از چیستی الگوی عوامل مؤثر بر مشارکت نخبگان در فرایند تدوین خط‌مشی‌های عمومی نظام جمهوری اسلامی ایران، مسأله اصلی این پژوهش بوده که از طریق کاربست پژوهش آمیخته به صورت کیفی-کمّی بدان پاسخ داده شده است. در ابتدا و در مقام گردآوری داده، پژوهشگران از طریق مطالعات کتابخانه‌ای و پس از آن با تحلیل محتوای مطالعات پیشین، ۱۸ عامل مؤثر بر مشارکت نخبگان در فرایند تدوین خط مشی­های عمومی را استخراج کردند. پس از آن و در گام دوم تحلیل، پژوهشگران، از طریق استخدام روش دیمتل به ۱۵ خبره زیسته در نظام جمهوری اسلامی ایران مراجعه کرده که در نتیجۀ آن رابطه عوامل با یکدیگر و شدت اثر آنها بر هم مشخص گردید. یافته­های پژوهش نشان از این دارد که ایجاد شبکه‌های آموزشی و پژوهشی و فن‌آوری بین دانشگاه‌ها و مؤسسات پژوهشی و سازمان‌ های اجرایی کشور، تأثیرگذارترین عامل و اصلاح رفتار سیاسی- اجتماعی در سطح‌ ملی، تأثیرپذیرترین عامل در بین عوامل احصا شده است. پژوهش حاضر می‌تواند مبنای عمل خط‌مشی‌گذاران جهت جلب مشارکت نخبگان در نظام خط‌مشی‌گذاری عمومی کشور قرار گیرد.